Nadine

Ik ben Nadine. Ik woon en werk in Almere. In deze stad vind ik de ideale balans. Zo werk ik in mijn eigen stad, in het ziekenhuis, in een superleuk team. Ik winkel graag ik in mijn vrije tijd. Of, nog leuker, train in het Almeerderhout voor een halve marathon.

Wonen

Van de Stripheldenbuurt in Almere Buiten zijn we naar Nobelhorst verhuisd. Daar kregen we de kans om een eigen woning te bouwen. We hebben daar geen moment over getwijfeld! Nu wonen we vlak bij de Vaart. Elke zomer zwemmen we daar. Dit dorpse stadsdeel grenst ook aan het stadsbos Almeerderhout. Wauw… wat je daar allemaal tegenkomt. Ongelooflijk! Ik maak er wel eens een ommetje, maar ik kom onderweg ook genoeg mensen tegen die lekker het bos op de fiets verkennen.

Winkelen

Boodschappen doe ik graag nog in de buurt van mijn oude woonadres. Gewoon, even koekeloeren hoe het er daar aan toe gaat! Als je zelf ook wel eens in Almere Buiten bent, moet je echt eens lunchen bij ‘The Food Press’. Voor een Action, Hema en Kruidvat hoef ik niet helemaal naar Almere Centrum. Die heb je ook in het winkelcentrum van Almere Buiten. Als ik dan toch al aan het winkelen ben, trakteer ik mezelf soms op iets van de Hunkemöller of Vero Moda. Een winkeltje waar ik in Nobelhorst echt fan van ben is La Coppelia’s. Hier staat zoveel oudhollands snoep! Of haal lekker in je weekend hier verse broodjes. Heb ik je al overtuigd?

Sporten

In het bos Almeerderhout sport ik graag om mij voor te bereiden op de Almere City Run, waar ik mij inschrijf voor de halve marathon. Voordat ik aan hardlopen begon riep ik altijd dat het niets voor mij was. En nu? Ook voor de Triathlon ben ik van de partij hoor! Ik denk dat ik de smaak wel te pakken heb. Sinds kort is er een nieuwe run bijgekomen. De Nobelrun… juist, je raad het al! Die vind plaats in mijn eigen woonwijk.

Werken

Ik werk bijna al 20 jaar in het Flevoziekenhuis. Met veel plezier ben ik werkzaam als TIA/CVA nazorg verpleegkundige. Ik zie deze patiënten terug op de poli als zij een beroerte hebben gehad. Samen met de patiënt kijken we of er nog een enige vorm van revalidatie nodig is. Ik vind het belangrijk om bij te houden hoe het gaat, omdat zo’n beroerte een enorme emotionele impact kan hebben. Binnen dit ziekenhuis merk je dat ‘de mens’ centraal staat. Patiënten zijn geen nummer en er is veel ruimte voor empathie.